Ο νεορεαλισμός γεννήθηκε στην Ιταλία στα μέσα της δεκαετίας του 1940, μια εποχή που η Ευρώπη προσπαθούσε να επουλώσει τις πληγές της από τον πόλεμο. Ο κινηματογράφος έως τότε ήταν συχνά λαμπερός, σκηνοθετημένος σε στούντιο, γεμάτος ιδανικές εικόνες και ήρωες σχεδόν υπερρεαλιστικού χαρακτήρα. Ο νεορεαλισμός ήρθε να ανατρέψει αυτή τη λογική φέρνοντας στην οθόνη την πραγματική ζωή. Με απλά λόγια, έδειξε τον κόσμο όπως ήταν, όχι όπως ήθελαν να φαίνεται.
Οι σκηνοθέτες που πρωτοστάτησαν σε αυτό το ρεύμα επέλεξαν να γυρίζουν ταινίες έξω από τα στούντιο, στους δρόμους, στα σπίτια και στις γειτονιές όπου ζούσαν οι απλοί άνθρωποι. Οι ηθοποιοί ήταν συχνά μη επαγγελματίες, άνθρωποι της καθημερινότητας, με αληθινές εμπειρίες και συναισθήματα που δεν μπορούσαν να μιμηθούν οι επαγγελματίες του θεάματος. Αυτό έδωσε στην εικόνα και στον λόγο τους μια αυθεντικότητα που άλλαξε την πορεία της κινηματογραφικής αφήγησης.
Κεντρικό στοιχείο του νεορεαλισμού ήταν η κοινωνική ευαισθησία. Ταινίες όπως αυτές που πραγματεύονται την ανεργία, τη φτώχεια, τη διάλυση των οικογενειακών δεσμών και την προσπάθεια για αξιοπρέπεια μέσα σε δύσκολες συνθήκες, έδειξαν ότι ο κινηματογράφος μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από διασκέδαση. Μπορεί να γίνει τρόπος κατανόησης του κόσμου.
Η επιρροή του νεορεαλισμού διατηρείται ζωντανή μέχρι σήμερα. Πολλοί σκηνοθέτες σε όλο τον κόσμο χρησιμοποιούν ακόμη την τεχνική του φυσικού φωτισμού, του γυρίσματος σε πραγματικούς χώρους και των αυθόρμητων ερμηνειών. Ακόμη και οι ψηφιακές παραγωγές που βασίζονται στην τεχνητή νοημοσύνη ή στα υπολογιστικά εφέ, επιστρέφουν συχνά στην απλότητα και στη γνησιότητα του νεορεαλισμού όταν θέλουν να αφηγηθούν ιστορίες με ανθρώπινο βάθος.
Ο νεορεαλισμός μας υπενθυμίζει ότι ο κινηματογράφος έχει δύναμη όχι επειδή δείχνει το εξαιρετικό, αλλά επειδή αποκαλύπτει το αληθινό. Είναι υπενθύμιση ότι μέσα στις απλές καθημερινές στιγμές κρύβονται ιστορίες βαθιά ανθρώπινες. Και αυτό είναι ίσως το πιο διαχρονικό του μάθημα.