Τα τελευταία χρόνια ο παγκόσμιος κινηματογράφος βρίσκεται σε μια περίοδο μετασχηματισμού. Μετά από μια μακρά φάση κυριαρχίας των υπερπαραγωγών, της ψηφιακής εικόνας και της συνεχούς διεύρυνσης των franchise, παρατηρείται μια σαφής επιστροφή σε πιο ανθρώπινες αφηγήσεις. Η νέα γενιά σκηνοθετών στρέφεται σε ιστορίες που αγγίζουν την πραγματικότητα. Ιστορίες που μιλούν για την καθημερινότητα, τις κοινωνικές εντάσεις, τον άνθρωπο μέσα στις αντιθέσεις του. Στο επίκεντρο βρίσκεται και πάλι το συναίσθημα.
Αυτή η αλλαγή δεν προέκυψε τυχαία. Οι κοινωνικές συνθήκες της εποχής δημιούργησαν την ανάγκη για τέχνη που δεν απομακρύνεται από τη ζωή. Η οικονομική αστάθεια, οι γεωπολιτικές πιέσεις, οι μεταναστευτικές διαδρομές, η αίσθηση της συνεχούς μετάβασης οδηγούν τους δημιουργούς στο να αφηγούνται ιστορίες οικείες και αναγνωρίσιμες. Η κάμερα αναζητά πρόσωπα, βλέμματα, στιγμές όπου το μικρό γίνεται σημαντικό.
Παράλληλα η τεχνολογία συνεχίζει να εξελίσσεται αλλά πλέον λειτουργεί πιο διακριτικά. Ενώ η εικονική παραγωγή δίνει στους σκηνοθέτες τη δυνατότητα να πλάθουν ολόκληρους κόσμους, υπάρχει μια εντυπωσιακή αναβίωση των πρακτικών γυρισμάτων σε αληθινές τοποθεσίες. Οι δημιουργοί επιδιώκουν να νιώθει ο θεατής την υφή της πραγματικότητας. Το φυσικό φως, οι ακατέργαστοι ήχοι, η αυθόρμητη ερμηνεία αποκτούν εκ νέου αξία.
Η ανεξάρτητη παραγωγή γνωρίζει επίσης νέα άνθηση. Χώρες που στο παρελθόν ήταν εκτός των μεγάλων κέντρων παραγωγής αποκτούν περισσότερη φωνή. Οι ταινίες που γεννιούνται μέσα από συνεργασίες και συμπαραγωγές βρίσκουν τον δρόμο τους σε φεστιβάλ και ψηφιακές πλατφόρμες. Ο θεατής δεν παρακολουθεί πλέον μόνο ιστορίες από το Χόλιγουντ. Παρακολουθεί ιστορίες από πόλεις, χωριά, ολόκληρες κοινότητες που μέχρι πρόσφατα σπάνια εκπροσωπούνταν.
Για την Ελλάδα αυτό αποτελεί ιδιαίτερα σημαντική ευκαιρία. Το ελληνικό σινεμά έχει μακρά παράδοση στη σωματική και ψυχολογική αφήγηση. Από τον νέο ελληνικό κινηματογράφο έως τις σύγχρονες παραγωγές που ξεχωρίζουν σε ευρωπαϊκά φεστιβάλ, ο τόπος αποτελεί έδαφος ώριμο για καλλιτεχνική εξέλιξη. Οι δημιουργοί που αξιοποιούν τα τοπικά βιώματα και τα συνδέουν με πανανθρώπια θέματα βρίσκουν σήμερα κοινά έτοιμα να ακούσουν αυτές τις ιστορίες.
Η μεγάλη εικόνα είναι καθαρή. Ο σύγχρονος κινηματογράφος επιδιώκει ισορροπία. Δεν αρνείται την τεχνολογία. Την ενσωματώνει με τρόπο που δεν σκιάζει τον άνθρωπο. Το σινεμά του σήμερα επιστρέφει στην αλήθεια. Και αυτή η επιστροφή είναι ίσως η πιο αισιόδοξη εξέλιξη των τελευταίων ετών.