Ο Μάνος Χατζιδάκις αποτελεί μία από τις πιο καθοριστικές μορφές της ελληνικής μουσικής και του σύγχρονου πολιτισμού. Η δημιουργική του πορεία ξεκινά μέσα σε μια Ελλάδα που άλλαζε, αλλά ταυτόχρονα αναζητούσε ταυτότητα, ισορροπία ανάμεσα στην παράδοση και τον μοντερνισμό. Ο Χατζιδάκις κατάφερε να γεφυρώσει αυτούς τους κόσμους δημιουργώντας έναν ιδιαίτερο μουσικό λόγο που παρέμεινε ζωντανός και αναγνωρίσιμος.
Ο συνθέτης δεν αντιμετώπισε ποτέ τη μουσική ως απλό ήχο ή ως διακόσμηση. Για εκείνον η μουσική ήταν λόγος, ήταν ποίηση και κυρίως ήταν συναισθηματική εμπειρία. Μελωδίες απλές στην επιφάνειά τους κρύβουν μέσα τους δομή λεπτή και βαθιά καλλιέργεια. Η μουσική του άλλοτε αγγίζει την παιδική αθωότητα, άλλοτε τη μελαγχολική νοσταλγία και άλλοτε την απόλυτη καθαρότητα της αγάπης.
Σημαντικός πυρήνας του έργου του ήταν η ελληνική γλώσσα. Δεν μελοποίησε απλώς στίχους, τους ανέδειξε. Συνεργάστηκε με σημαντικούς ποιητές και στιχουργούς, και μέσα από αυτή τη συνεργασία δημιουργήθηκαν τραγούδια που έγιναν σύμβολα για ολόκληρες γενιές. Η φωνή στα έργα του δεν είναι συνοδευτικό στοιχείο αλλά βασική αφηγηματική δύναμη.
Το έργο του Μάνου Χατζιδάκι δεν περιορίζεται στην Ελλάδα. Πολλές από τις συνθέσεις του έγιναν γνωστές διεθνώς, και σημαντικά μουσικά σύνολα ασχολήθηκαν με την απόδοσή τους. Η κινηματογραφική του μουσική δείχνει την ικανότητά του να ενώνει εικόνα και ήχο σε ένα ενιαίο αισθητικό σύνολο που δεν χρειάζεται λόγια για να συγκινήσει.
Αυτό που μένει σήμερα από τον Χατζιδάκι δεν είναι μόνο οι μελωδίες του, αλλά και η ιδέα ότι η τέχνη οφείλει να υπηρετεί την αλήθεια της ψυχής. Ότι η ομορφιά δεν είναι επίδειξη, αλλά εσωτερική κατάσταση. Η μουσική του εξακολουθεί να μας συνοδεύει γιατί δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει. Προσπαθεί να μιλήσει. Και μιλάει ακόμη.