Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας υπήρξε μία από τις πιο χαρακτηριστικές φιγούρες του ελληνικού κινηματογράφου. Με το επιβλητικό παρουσιαστικό, την ευγένεια και την αφοπλιστική του αίσθηση του χιούμορ, έγινε το πρόσωπο του «καλού κυρίου» που άλλοτε θύμωνε, άλλοτε συγκινούσε, αλλά πάντα κέρδιζε το κοινό. 🎞️
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1913. Σπούδασε υποκριτική στο Παρίσι και εμφανίστηκε αρχικά στο θέατρο, όπου απέκτησε ισχυρή υποκριτική βάση και σκηνική πειθαρχία. Όταν πέρασε στον κινηματογράφο, η παρουσία του ξεχώρισε αμέσως: είχε στάση, στυλ, φωνή και τρόπο.
🎬 Από τους δραματικούς ρόλους στις μεγάλες κωμωδίες
Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Κωνσταντάρας δεν ξεκίνησε ως κωμικός. Στις πρώτες δεκαετίες της καριέρας του πρωταγωνίστησε σε δραματικές και ρομαντικές ταινίες.
Όμως, από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 και κυρίως τη δεκαετία του ’60, στράφηκε στην κωμωδία — και εκεί βρήκε το απόλυτο στοιχείο του.
Η κωμική του δύναμη δεν βασιζόταν σε υπερβολές, αλλά στην καλοδουλεμένη ερμηνεία: ο θυμός του είχε ρυθμό, η αυστηρότητα είχε ευγένεια, το βλέμμα του ήταν αποστομωτικά εκφραστικό.
Σε πολλές από αυτές τις ταινίες ήταν ζευγάρι στην οθόνη με την Μαίρη Αρώνη, την Ρένα Βλαχοπούλου, την Μάρω Κοντού, και αργότερα με τον Αλέκο Τζανετάκο σε κωμικές καταστάσεις πατέρα – υιού που έχουν μείνει κλασικές.
🎭 Το ύφος που δεν αντιγράφεται
Ο Κωνσταντάρας είχε κάτι που δεν διδάσκεται:
- Αριστοκρατική φλέβα
- Σαρκαστικό βλέμμα
- Χιούμορ χωρίς υπερβολή
- Ρυθμό και μέτρο στην υποκριτική
Έπαιζε τον αυστηρό, αλλά δεν ήταν σκληρός. Έπαιζε τον πατέρα που φωνάζει, αλλά τελικά πάντα αγαπά. Και αυτό ήταν που τον έκανε βαθιά ανθρώπινο.
🕊 Τέλος και κληρονομιά
Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας αποσύρθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και έφυγε από τη ζωή το 1985. Σήμερα, οι ταινίες του συνεχίζουν να προβάλλονται, να γελούν οι νεότεροι και να συγκινούν όσους μεγάλωσαν με αυτές. Αυτό δεν είναι απλώς κινηματογραφική επιτυχία — είναι παράδοση. Ο Κωνσταντάρας δεν υπήρξε απλώς ένας ηθοποιός. Υπήρξε μορφή. Και οι μορφές δεν ξεχνιούνται.