Ο Θανάσης Βέγγος αποτελεί μία από τις πιο εμβληματικές μορφές του ελληνικού κινηματογράφου. Δεν ήταν απλώς ένας κωμικός ηθοποιός. Υπήρξε ένας καλλιτέχνης που κατάφερε να αποτυπώσει στην οθόνη τον απλό άνθρωπο της καθημερινότητας με τρόπο αληθινό, ανθρώπινο και βαθιά συγκινητικό. Η πορεία του δεν βασίστηκε σε μεγάλες δηλώσεις ή σε επιφανειακή λάμψη. Βασίστηκε στην αυθεντικότητα.
Γεννήθηκε το 1927 στον Πειραιά και μεγάλωσε σε δύσκολες συνθήκες. Η εμπειρία του στη ζωή δεν ήταν θεωρητική. Υπηρέτησε στρατιωτική θητεία στη Μακρόνησο, μια περίοδος που σημάδεψε την προσωπικότητά του και ενίσχυσε την ευαισθησία του απέναντι στον πόνο και τον άνθρωπο. Αυτές οι εμπειρίες απέκτησαν σιωπηλή θέση στους ρόλους του. Ποτέ δεν χρειάστηκε να βγει και να τις διακηρύξει. Φαίνονταν στο βλέμμα του.
Η αρχή της κινηματογραφικής του πορείας έγινε όταν τον ανακάλυψε ο Νίκος Κούνδουρος και τον έβαλε στην ταινία Μαγική Πόλις το 1954. Από εκεί και πέρα, ο Βέγγος άρχισε να δημιουργεί έναν ιδιαίτερο κινηματογραφικό χαρακτήρα. Έναν άνθρωπο που πάντα τρέχει, που πάντα προσπαθεί, που πέφτει και σηκώνεται, που δεν χάνει το κουράγιο του ακόμα και όταν όλα γύρω του μοιάζουν χαμένα. Ο άνθρωπος αυτός δεν ήταν ρόλος. Ήταν η Ελλάδα της εποχής. Η Ελλάδα της επιβίωσης.
Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 και 1970 δημιούργησε τη δική του εταιρεία παραγωγής με στόχο να γυρίζει ταινίες με πλήρη δημιουργική ελευθερία. Έτρεχε κυριολεκτικά μέσα στα καρέ. Γυρίσματα χωρίς στούντια, χωρίς άνεση, χωρίς μεγαλόπνοες παραγωγές. Μόνο με πείσμα, εργατικότητα και αγάπη για τον κινηματογράφο. Αυτές οι παραγωγές τον οδήγησαν σε οικονομικές δυσκολίες, αλλά ταυτόχρονα του χάρισαν έναν θρύλο. Οι ταινίες αυτές έγιναν σημείο αναφοράς για την ελληνική λαϊκή κουλτούρα.
Ταινίες όπως: Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση, Θανάση πάρε τ' όπλο σου, Παπατρέχας, Θου Βου - Φαλακρός Πράκτωρ 000, δεν ήταν μόνο κωμωδίες ή δραματικές ταινίες. Ήταν αφηγήσεις μικρών ηρώων που παλεύουν χωρίς να παραδίδονται. Χαρακτήρες γεμάτοι αξιοπρέπεια, χιούμορ και εσωτερική καλοσύνη.
Αυτό ήταν το μυστικό του Βέγγου. Η καλοσύνη δεν παρουσιαζόταν ως αδυναμία αλλά ως δύναμη. Με το πέρασμα του χρόνου έπαιξε και πιο δραματικούς ρόλους αποδεικνύοντας ότι η υποκριτική του έκταση ήταν πολύ μεγαλύτερη από ό,τι πίστευαν πολλοί. Η παρουσία του στην ταινία Το μετέωρο βήμα του πελαργού σε σκηνοθεσία Θόδωρου Αγγελόπουλου επιβεβαίωσε ότι ο Βέγγος μπορούσε να σταθεί στον πιο απαιτητικό κινηματογραφικό χώρο χωρίς να χάσει ούτε ίχνος από την αλήθεια του.
Έφυγε από τη ζωή το 2011, αλλά το έργο του συνεχίζει να μιλά για κάτι σπάνιο.
Ότι ο κινηματογράφος δεν είναι μόνο θέαμα. Είναι και ψυχή.
Ο Θανάσης Βέγγος δεν υποδύθηκε τον καλό άνθρωπο. Ήταν ο καλός άνθρωπος.